Beroemdste hert van Nederland, Hubertus, dood na strijd met rivaal

Hubertus raakte vorig jaar blind aan één oog, door een gevecht met een concurrent tijdens de bronsttijd. Mogelijk zag hij zijn rivaal daardoor dit keer niet aankomen. Hubertus werd aan zijn 'slechte kant' in de lies geraakt - gevorkeld, zoals het in officiële termen heet. Een hert wordt dan met het gewei van een ander hert in het lichaam geraakt. Dat leidt volgens het Nationaal Park vaak tot een langzame, nare dood.

Medewerkers troffen Hubertus dinsdagochtend zwaar gehavend aan. Daarna is het edelhert uit zijn lijden verlost. Het betekent dat Nationaal Park De Hoge Veluwe een echte publiekstrekker armer is. Het hert trok tot wel driehonderd fotografen per dag en was zeer benaderbaar: mensen konden hem tot op een paar meter naderen. Mogelijk was Hubertus zo tam, omdat hij opgroeide met een moeder die veel minder schuw was dan andere hindes.

Iemand die hem heel vaak fotografeerde en over hem schreef was Louis Fraanje uit Lunteren. De blogger, fotograaf en bovenal natuurliefhebber volgde Hubertus, samen met zijn vrouw Fransien, al vanaf zijn geboorte in 2011. Fraanje schreef 209 blogs over het dier en morgen volgt de afscheidsblog. "Ik voelde me zeker verbonden met hem. Ik denk dat hij ons wel enigszins herkende als we in de buurt kwamen", vertelt Fraanje. Hij heeft weleens 2,5 uur naast het hert gezeten en tegen hem aan zitten kletsen. "Hij was iets bijzonders en aparts, vooral omdat hij zo tam was."

Ook Florus en Jannie van den Berg uit Harskamp voelden zich verbonden met Hubertus. Het stel is bevriend met Louis en Fransien Fraanje. "In de bronsttijd gingen we elke dag naar Hubertus toe. Gisteren hebben we hem nog gezien met een roedel bij hem." De Harskampers maakten duizenden foto's van het hert. "We gaan zeker in een gat vallen. We zullen hem missen."

Hubertus - die zijn naam verkreeg omdat hij vaak bij Jachthuis Sint Hubertus te vinden was - blijft bewaard voor het nageslacht. Althans, een deel van hem. Zijn gewei komt in één van de gebouwen van het Nationaal Park te hangen.

BuitenGewoon-verslaggever Laurens Tijink maakte vorig jaar een reportage over het edelhert. "Ik heb 'm in totaal zeker drie keer gezien", roept hij in herinnering. "Waarbij ik hem ook wel eens meerdere uren van dichtbij heb bekeken. Dat komt niet zo vaak voor, dat je zo lang oog in oog staat met een hert."

Hubertus' imposante verschijning zal Tijink altijd bijblijven. "Het kon hem niet zo veel schelen of je dichtbij kwam, hij was mensen al vanaf zijn geboorte gewend. Hij was toch wel een symbool voor De Hoge Veluwe, een publiekstrekker", vindt Tijink. "Ik denk dat best veel mensen speciaal voor Hubertus naar het park zijn gegaan."

Dat het edelhert niet meer is, komt voor Tijink niet compleet als een verrassing. "De aanval van vorig jaar had hem natuurlijk aan één oog verblind. Daarmee werd de bronst al gevaarlijker voor hem. Hij had nu minder zicht en dan is de kans dat je gewond raakt natuurlijk groter."